W dniach 22-23.04.2017 r. odbył się kolejny już wyjazd młodych, coraz sprawniejszych kursantów do Wojcieszowa, w którym gościliśmy już wcześniej przy okazji naszego pierwszego kursowego wyjazdu.
Budziki zadzwoniły, dla tych którzy musieli dostać się do bazy Bobrów w Wojcieszowie o nieracjonalnej godzinie 5:00. Punkt 8:30 mieliśmy być zwarci i gotowi do wyjścia, rzecz jasna nie do końca nam się to udało J.
Wcześniej lub później zebraliśmy się wszyscy w bazie, skąd mieliśmy wyruszyć. Warto zwrócić uwagę, że wyjazd ten był pierwszym wyjazdem, gdzie mieliśmy pójść do jaskiń, co było to nie lada wyzwaniem dla nas jako wciąż jeszcze ćwiczących swoje umiejętności (nawet z węzłów) kursantów.
Grupa licząca 19 osób została podzielona na cztery mniejsze grupy 4-5 osobowe, bo jak wiadomo 19 osób w jednej jaskini to już delikatna przesada, nie wliczając w to tak niezbędnych dla nas instruktorów.
W celu ćwiczenia naszych umiejętności jaskiniowych mieliśmy odwiedzić, w zależności od grupy, cztery wojcieszowskie jaskinie tj. Błotna, Nowa, Imieninowa i najbardziej wymagająca Szczelina Wojcieszowska.
Sprzęt w odróżnieniu od poprzednich wyjazdów nie czekał skompletowany, gotowy do drogi. Tym razem sami (a tak na serio to z dużą pomocą instruktorów) musieliśmy skompletować potrzebny ekwipunek tzn. wystarczającą ilość karabinków i rzecz jasna odpowiednio dużą ilość metrów liny (nikt przecież nie chce żeby w połowie jaskini zabrakło mu liny). Chyba powinniśmy bardziej skupiać się na wykładzie o szkicach jaskiń J.
Po przybyciu pod jaskinie trzeba było się przygotować i to nie tylko fizycznie. Ubrani w nieprzemakalne stroje i uprzęże z całym wyposażeniem zaczęliśmy schodzić w ciemną otchłań jaskini. Z dobrymi czołówkami ciemność nie wydała się taka straszna.
Było ciasno, czasami nawet bardzo. W praktyce dowiedzieliśmy się czemu Szczelina Wojcieszowska zawdzięcza swoją nazwę. Ten jeden zacisk zwany, przez starszych kolegów, ,,cipą” był dla niektórych olbrzymim wyzwaniem. Wchodzenie, schodzenie, ponowne wchodzenie i to wszystko z poręczowaniem. Było ciężko i mokro, a do tego to błoto…… Nieraz padły słowa ,,dlaczego ja to robię’’ i inne trochę mniej przyzwoite J. Przejścia nie należały do najłatwiejszych, ale żadne siniaki ani zadrapania nie są w stanie odebrać nam satysfakcji z każdego pokonanego metra. Z każdym trudniejszym przejściem czuliśmy coraz większą dumę, co motywowało nas do iścia dalej i dalej.
Dodatkowym argumentem do pokonywania tras były imponujące studnie z kaskadami, oraz mnogość form naciekowych, do tej pory widzianych tylko na zdjęciach, które robiły wrażenie nawet na doświadczonych grotołazach.
Po kilku godzinach poznawania jaskiń wróciliśmy do bazy Bobrów, gdzie można było ogrzać się przy kominku z różnego rodzaju trunkiem w rękach i powymieniać doświadczeniami przebytego dnia. Wieczorem, podczas opowieści o trudnościach przebytych jaskiń swoją obecnością zaszczycił nas prezes SKW Roman Bebak, jeden z odkrywców Jaskini Czarnej. Tak jak podczas styczniowego pobytu w bazie, tak i na tym wyjeździe nie brakło śmiałków chętnych przejść sławetny zacisk pod sufitem, nie zawsze z powodzeniem. Tak właśnie minął nam pierwszy dzień kursu w większości spędzony w wyczekiwanych jaskiniach.
Kolejny dzień rozpoczęliśmy o 8:30, tak samo jak poprzedni, od przygotowania odpowiedniego sprzętu, żeby i tym razem nie brakło nawet jednego karabinka. Poszło nam to zdecydowanie sprawniej, więc z podbudowanym ego wyruszyliśmy by zmierzyć się z kolejnym wyzwaniem, jakie czekało na nas w innych już jaskiniach.
Tym razem było łatwiej. Czuliśmy się odrobinę pewniej i całe przejście odbywało się znacznie sprawniej, mimo bolących kolan i łokci. Coraz szybciej szło nam wiązanie węzłów podczas poręczowania, choć ciągle wahaliśmy się, który okaże się odpowiedni. Po tym wyjeździe chyba każdy potrafi już zawiązać ósemkę, motylka czy uszy zająca z zawiązanymi oczami. Wyprawę skończyliśmy wczesnym popołudniem, tak aby mieć jeszcze czas na porządki w bazie i powrót do wytęsknionego domu.
Cały wyjazd można podsumować w dwóch słowach: ,,Było warto’’. Pokonaliśmy nie tylko swój strach przed ciemnością i ciasnymi przejściami, ale także przed nieznanym. Zawdzięczamy to przede wszystkim naszym instruktorom, którzy na każdym kolejnym metrze motywowali nas i służyli swoim doświadczeniem w każdej sekundzie ekspedycji. Można być pod wrażeniem ich niezłomnej cierpliwości i spokojem, mimo licznych błędów jakie popełnialiśmy podczas poręczowania. Myślę że po tym wyjeździe każdy z nas powinien być z siebie zadowolony, ponieważ teraz śmiało może powiedzieć, że zaliczył swoją, być może pierwszą, jaskinię w życiu.
Relacja kursantki:
Ewelina Urbanik
